Co to jest kolorowe? - autor Apolonia.

Zima'2017

Mały Antracyt bardzo lubił zimę. Lubił śnieg, jazdę na sankach z przyjaciółmi i lepienie bałwana. Nie przeszkadzało mu nawet, że jest zimno. Gdy zima trwała jednak za długo, czuł, że czegoś mu brakuje, ale sam nie wiedział czego dokładnie. Wszędzie było przeciez tak biało, czysto, miękko i przytulnie.

Pewnego wieczoru, gdy znowu poczuł to dziwne uczucie, wybrał się na spacer poszukać tego…sam nie wiedział czego. Szedł długo, rozglądał się dookoła, lecz nic nie zwróciło jego uwagi, ani ośniezone drzewa, domy, czy place zabaw, ani nawet wielkie lodowisko, w którym odbijał się blady księżyc.

Nic nie było ciekawe, dopóki Antracyt nie zauważył w oknie jednego z domów wiele jasnych i mieniących się wszystkimi kolorami tęczy światełek wypwłniających cały pokój. Zaczął się zastanawiać, co to mogło być. Podszedł bliżej i zapragnął wejść do środka, żeby to sprawdzić. Gdy zadzwonił do drzwi, otowrzyła mu mała dziewczynka, która wraz z mamą zaprosiła go do środka.

Mały, szary ludzik opowiedział im, dlaczego do nich przyszedł i poprosił, by zaprowadziły go do pokoju, w którym widział  tajemnicze kolorowe światełka. Mama i córeczka uśmiechnęły się do siebie i poprosiły gościa, by poszedł za nimi. Antracyt nie mógł się doczekać, kiedy otworzą drzwi. Gdy to zrobiły, jego oczom ukazał się piękna i ogromna świąteczna choinka z mnóstwem kolorowych bombek i jasno świecących lampek, oraz innych wielobarwnych ozdób. Długo przyglądał się im wszystkim i nie mógł się napatrzeć, takie były piękne. Zrozumiał, czego mu brakowało co to znaczy „kolorowe”. Każdy kolor na drzewku kojarzył mu się z czymś innym i bardzo miłym. Zielony z miękką trawą, czerwony z pysznymi i zdrowymi owocami, żółty i niebieski z ulubionymi kwiatami…A na choince był jeszcze różowy, pomarańczowy, brązowy, granatowy, i wiele, wiele innych kolorów.

Długo jeszcze mały, szary stworek podziwiał świateczne drzewko w domu dziewczynki. Dzięki niemu pojął, jak ważne w naszym życiu są barwy, co dla nas znaczą i co możemy dzięki nim wyrazić. Znalazł „kolorowe”, którego mu brakowało i o którym marzył. Wiedział też, że latem, gdy jasne, żółte słońce przyniesie upały, zatęskni też za białą zimą – tak to już jest…

Gdy Antracyt podziękował za gościne i już wychodził z domu, dziewczynka powiedziała mu, że on też ma piękny, szary kolor i że od tej pory szary będzie jej się kojarzył właśnie z nim.